بسم الله الرحمان الرحیم .

[ یادداشت سی‌ام ]

فردا روز قدس است . روز فریاد از جدایی پاره‌ی تن اسلام است . چند ده سال پیش از این ، فکر تشکیل دولتی صهیونیستی پیدا شد . از میان چند مکان پیشنهادی ، فلسطین انتخاب شد و خنجر داوود نشان ! به پیکره‌ی فرتوت کشورهای اسلامی فرو آمد و زخمی ناکار بر او نشاند .

 چرا این مکان انتخاب شد ؟ در این باره به درستی نمی‌توان سخنی گفت و تحلیلی داشت . آیا اروپا می‌خواست از شر یهودیان راحت شود ، از این رو آنان را به خاورمیانه تبعید کرد ؟ آیا در انتخاب خاورمیانه ، خود یهود سیاسی نقش داشت ؟ آیا آنان به دنبال جای دیگری بودند و شرایط ، آنان را به این‌جا آورد ؟ آیا دولت انگلستان ، در آن زمان ، دست‌نشانده‌ی یهود سیاسی بود ؟ نقش دولت روسیه در این باره چیست ؟ آیا آنان آمده‌اند که خار راه کشورهای اسلامی باشند ؟ آیا اگر در اروپا و روسیه مانده‌ بودند ، به این هدف ، آسان‌تر نمی‌رسیدند ؟ آیا آنان برای فرار از ظلم اروپاییان و پناه‌جستن به سوی کشور‌های آمده‌اند ؟

در پاسخ این پرسش‌ها و پرسش‌های مانند آن ، پاسخ‌هایی داده شده است ، اما به عقیده‌ی من ، آن‌ها ، همه‌ی واقعیت نیست . آیا یهود سیاسی نمی‌دانست که در فلسطین روی خوش نخواهید دید و جنگ‌ها در پیش خواهد داشت و با مقاومت‌های مردمی رو به رو خواهد شد ؟ آن زمان ، زمانی بود که استعمار پیر انگلیس ـ که در آن وقت ، خورشید در سرزمین‌هایش ! غروب نمی‌کرد ـ یک به یک از استعمار علنی کشورها دست می‌کشید و دایره‌ی مستعمرات‌اش ، کوچک و کوچک‌تر می‌شد . پس آنان به چشم خود می‌دیدند که غول آن روز دارد از پا درمی‌آید .

قوم یهود ، به ترسو‌بودن مشهورند و جان را به خطر نمی‌اندازند . آیا نخواندید که به حضرت موسی ، علیه السلام ، گفتند : « تو و خدایت بروید و جنگ کنید ، وقتی پیروز شدید ، ما خواهیم آمد . » ؟ آنان ،‌ با همه‌ی معجزاتی که دیدند و با همه‌ی زوری که بالای سرشان بود و با وجود سال‌ها آواره‌گی ، حاضر به یاری پیامبر خود نشدند ، حال چه طور شده است که بیش از پنجاه سال برای یک وطن فرضی ، این همه درگیری و جنگ را پذیرفته‌اند ؟

ویژه‌گی اساسی یهود ، جان‌دوستی است . ایزد ، تبارک و تعالی ، به آنان خطاب می‌کند : «‌ اگر در ادعای خود راست‌گویید ، آرزوی مرگ کنید . » .

قوم یهود ، رفاه‌طلب است . از این رو ، به شغل‌هایی می‌پردازد که زحمت زیادی نخواهد . حال چه شده بود که آنان که به ارض موعود آمده بودند ، آن‌چنان کلنگ می‌زدند و سرزمین مقدس ! خود را بنیاد می‌گذاردند ؟

آیا آنان ، واقعاً ، یهودی‌اند ؟

آی مردم !

مردی دارد زیر شکنجه‌ی یهودیان سیاسی جان می‌دهد

جوانی ، در خیابان ، بی‌گناه ، تکه تکه می‌شود

کودکی ، نشکفته ، لگدمال شده است

پدری ، رانده می‌شود

مادری می‌بیند و تنها ، می‌تواند ضجه ب‌زند

همسری دارد اسیر شدن شوهرش را می‌بیند

شوهری ، رسوا شدن زن‌اش را می‌نگرد

...

کوچک‌ترین کار ما ، در وضعیت کنونی ،‌ یک مبارزه‌ی سیاسی است . راهپیمایی روز قدس ، یک مبارزه‌ی مستمر سیاسی است که به بار خواهد نشست . فلسطینیان ،‌ مقاومت می‌کنند ،‌ ما هم بگوییم و بگوییم و بگوییم و خسته هم نشویم . بهترین دلیل برای مفید بودن این راهپیمایی‌ها ، خشم یهودیان سیاسی از این حرکت است . نمی‌بینید که با نزدیک‌شدن روز قدس ، صهیونیست‌ها ، بر خشونت خود می‌افزایند ؟ پس آنان که روز قدس را بیهوده می‌دانند ،‌ به خطا می‌روند .